Рыхтуемся да школы
Хутка ў вашым жыцці здарыцца важнае падзея – першы раз у першы клас Вы адпраўляеце свае дзіця. А пакуль наперадзе некалькі цудоўных месяцаў, якія Вы можаце правесці з карысцю: падрыхтаваць дзіця да школы.

Пры пераходзе з дзіцячага садка ў школу жыццё дзіцяці (а, такім чынам, і Ваша) змяняецца кардынальна.

Да гэтага ён быў проста дзіцем, звычайным дашкольнікам. Многае ў яго паводзінах спісвалася на тое, што ён яшчэ маленькі, патрабаванні да яго былі вельмі адносныя. Цяпер ваш дашкольнік будзе ВУЧНЕМ. Гэта значыць змяняецца яго статус, а значыць і стаўленне да яго з боку навакольных.

У яго цалкам зменіцца навакольнае становішча: групавую прастору зменіць клас з партамі і настаўніцкім сталом. І ўжо нельга будзе прапускаць заняткі, трэба будзе адкласці сваё «хачу і рабіць тое, што трэба».

Школа – гэта адзін з самых важных этапаў у жыцці дзіцяці. Не ўсе дарослыя памятаюць дзіцячы сад, але вось школьную жыццё памятае практычна кожны. І кожны памятае па-рознаму. Для аднаго школа была святам, для іншага – катаргай. Хто-то абзавеўся пастаяннымі сябрамі, а хто-то адчуваў сябе ізгоем.

Менавіта ад таго, наколькі дзіця гатова да школы, залежыць яго паспяховасць у школе. Што ж такое гатоўнасць да школы?

Гатоўнасць да школы – гэта не паказчык развітасці дзіцяці, гэта, у першую чаргу, пэўны ўзровень яго псіхафізіялагічнае сталасці.

Так, ён можа ўмець ўжо чытаць, пісаць і нават вырашаць задачкі, але не быць гатовым да навучання. Гатоўнасць да навучання складаецца з некалькіх кампанентаў. Гэта матывацыйны кампанент («Дзіця хоча вучыцца») і сталасць эмацыйна валявой сферы, дастатковы інтэлектуальны ўзровень развіцця (г. зн. «Дзіця можа вучыцца»).

Да 7 гадоў на першы план у здаровага дзіцяці выходзіць пазнавальны або навучальны матыў, у яго з’яўляецца жаданне заняць новую пазіцыю ў грамадстве, стаць дарослымі. Калі гэтага не адбываецца, у дзіцяці з’яўляюцца цяжкасці ў навучанні, а няўдачы саслабляюць цікавасць да вучобы, цяжэй і даўжэй праходзіць адаптацыя да школы.

А сталасць эмацыйна-валявой сферы – гэта і значыць, што трэба адкласці сваё «хачу» і рабіць тое, што «трэба». Гэта гатоўнасць дзіцяці дзейнічаць па правілах, засвойваць гэтыя правілы і падпарадкоўвацца ім як неабходным. Увесь школьны рэжым – гэта суцэльныя правілы, якія часта не адпавядаюць жаданням дзяцей.

Паспяховасць адаптацыі да школы напрамую звязана з самастойнасцю дзіцяці. Таму паспрабуйце даць дзіцяці магчымасць стаць больш самастойным ўжо цяпер.

Перш чым вучыць дзіця бегла чытаць, навучыце яго слухаць і распавядаць, навучыце разважаць.

Даведайцеся, ці хоча Ваш дзіця ісці ў школу? Звярніцеся да яго, напрыклад, з такім пытаннем: «Калі б хто-небудзь стаў за цябе казаць, ці пагадзіўся б ты ці няма з гэтымі словамі»:
1. Калі я пайду ў школу, у мяне з’явіцца шмат новых сяброў.
2. Мне цікава, якія ў нас будуць урокі.
3. Думаю, што буду запрашаць на свой дзень нараджэння увесь клас.
4. Мне хацелася б, каб урок доўжыўся даўжэй, чым змена.
5. Цікава, што ў школе прапануюць на сняданак?
6. Калі я пайду ў школу, то буду добра вучыцца.
7. Самае лепшае ў школьнай жыцця — гэта канікулы.
8. Мне здаецца, у школе больш цікавага, чым у дзіцячым садзе.
9. Мне хочацца ў школу, таму што хлопцы з майго дома ўжо вучацца.
10. Калі б мне дазволілі, я б пайшоў вучыцца ўжо ў мінулым годзе.
І калі вы будзеце бачыць, што дзіцяці цікавая школа не толькі з-за новых сяброў і абстаноўкі, то турбавацца не аб чым.
Даведайцеся, што ён ведае аб школе, каб школьныя правілы для яго не былі нечаканасцю.
Спытаеце яго:
1. Як звяртаюцца да настаўніцы?
2. Як прыцягнуць да сябе ўвагу, калі трэба аб чым-то спытаць?
3. Што сказаць, калі трэба выйсці ў туалет?
4. Што такое ўрок?
5. Як пазнаюць, што час пачынаць ўрок?
6. Што такое перамена?
7. Для чаго патрэбна перамена?
8. Як называецца стол, за якім дзеці пішуць?
9. На чым піша настаўнік, калі тлумачыць заданне?
10. Што такое адзнака?
11. Якія адзнакі добрыя, а якія дрэнныя?
12. Што такое школьны дзённік?
13. У класе вучацца дзеці аднаго ўзросту ці рознага?
14. Што такое канікулы?

Калі дзіцяці цяжка адказваць на гэтыя пытанні, пагуляйце ў тую ж гульню, прыдумаўшы новыя пытанні, дайце яму шанец пабыць настаўнікам, хай ён задасць вам пытанні, якія цікавяць яго пытанні.

Дзіцяці лічаць не гатовым да школьнага навучання, калі ён:
— настроены выключна на гульню,
— недастаткова самастойны,
— празмерна ўзбудзіла, імпульсіўны, некіруемы,
— не ўмее засяродзіцца на заданні, зразумець слоўную інструкцыю,
— мала ведае аб навакольным свеце, не можа параўнаць прадметы, не можа назваць абагульняючае слова для групы знаёмых прадметаў,
— мае сур’ёзныя парушэнні маўленчага развіцця,
— не ўмее і не хоча мець зносіны са аднагодкамі,
-не хоча кантактаваць з дарослымі або, наадварот, занадта развязаны.
А каб лягчэй было справіцца з цяжкасцямі скарыстайцеся некаторымі рэкамендацыямі:
1. Фармуйце станоўчы вобраз школы («даведаешся там шмат цікавага», «будзеш зусім як дарослы», ну і вядома: «купім прыгожы партфель, форму і г. д.»).
2. Прывучайце дзіцяці да школьнага рэжыму (патрэніруйцеся летам ўставаць па будзільніку, прасачыце, каб ён мог самастойна заправіць ложак, апрануцца, памыцца, сабраць неабходныя рэчы).
3. Гуляйце з імі ў школу, абавязкова са зменай роляў.
4. Гуляйце ў гульні па правілах і вучыце дзіцяці не толькі выйграваць (гэта яны звычайна ўмеюць), але і прайграваць (адэкватна ставіцца да сваёй няўдачы, памылак).
5. Чытайце дзіцяці казкі і апавяданні, можна аб школе, няхай ён іх пераказвае, разважаць разам, фантазіюйце (пажадана ён сам) аб тым, як гэта будзе ў яго, падзяліцеся сваім вопытам. Не лішнім будзе вывучыць пару вершаў.
6. Задавайце ім адкрытыя пытанні, стымулюе фантазіяваць – гэта развівае ўяўленне і гаворка. Складайце казкі, прыдумляйце рыфмы, вырашайце крыжаванкі і рэбусы
7. Звярніце ўвагу на дробную маторыку, бо першы клас – гэта ліст і вельмі вялікая нагрузка на руку і пальчыкі. Рабіце штодзённы масаж пальчыкаў і рукі ў цэлым.
8. Паклапаціцеся аб летнім адпачынку, умацаванні здароўя. Фізічна дужаму дзіцяці значна прасцей пераносіць псіхалагічную нагрузку.

І памятайце, ваша галоўная абавязак – верыць,

 што у сына або дачкі ўсё складзецца добра!!!

Матэматыка ў гульні.

Узнаўляючы ў гульні розныя падзеі жыцця, эпізоды з казак і апавяданняў, дзіця разважае над тым, што бачыла, пра што яму чыталі і гаварылі, пачынае разумець сэнс многіх з’яў. У гульні ў дзяцей фарміруюцца элементарныя матэматычныя ўяўленні, развіваецца ўсвядомленае ўспрыманне навакольнага свету, назіральнасць, абуджаецца фантазія, умацоўваецца памяць.

Развіццё ў дзіцяці элементарных матэматычных уяўленняў у дашкольным узросце стварае моцны фундамент для паспяховага навучання ў школе. У дзіцяці развіваецца мысленне, што неабходна для далейшага пазнання навакольнага свету. Яно пазнае прасторавыя адносіны паміж прадметамі, выяўляе адпаведныя сувязі, знаёміцца з формай прадметаў, іх велічынёй. Усё гэта дазваляе дзіцяці развіваць у далейшым лагічнае мысленне, якое фарміруецца на аснове вобразнага.

Паўнавартаснае развіццё лагічнага мыслення патрабуе не толькі высокай разумовай актыўнасці, але і ведаў пра агульныя і істотныя прыметы прадметаў і з’яў, якія замацаваны ў словах. Навошта логіка дашкольніку? Справа ў тым, што на кожным узроставым этапе ствараецца “паверх”, на якім фарміруюцца псіхічныя функцыі, важныя для пераходу на наступны этап. Навыкі і ўменні, набытыя ў дашкольны перыяд, паслужаць фундаментам для атрымання ведаў і развіцця здольнасцей у больш дарослым узросце. І найважнейшым сярод гэтых навыкаў з’яўляецца навык лагічнага мыслення, здольнасць дзейнічаць у галаве. Ужо ў дашкольным узросце дзеці параўноўваюць прадметы па велічыні, называюць геаметрычныя фігуры, вучацца знаходзіць адзін, многа ў найбліжэйшым наваколлі, арыентавацца ў прасторы і ў часе.

Для развіцця пазнавальнага інтарэсу да матэматычных ведаў я выкарыстоўваю мноства дыдактычных гульняў і практыкаванняў, напрыклад, “Падбяры па форме”, “Хто больш назаве?”, “Складзі квадрат” і г.д. Дыдактычную гульню “Геаметрычная мазаіка” выкарыстоўваю на занятках і ў вольны час з мэтай замацавання ведаў пра геаметрычныя фігуры, развіцця ўвагі і ўяўлення. Да заняткаў рыхтую табліцы-заданні: “Назавіце самы вялікі трохвугольнік”, “Якога колеру самая маленькая фігура?”, “Назавіце ўсе квадраты, пачынаючы з самага маленькага” і г.д.

Для замацавання ведаў, атрыманых на занятках, даю дзецям гульнявыя заданні на дом. У кутку для бацькоў выстаўляю папку з дыдактычнымі гульнямі, тлумачачы іх мэты і ход. Так, гульні з пяском, кубікамі, будаўнічым матэрыялам развіваюць у дзяцей канструктыўныя здольнасці, увагу, уяўленне, мысленне, замацаванне колеру. У час гэтых гульняў прапаноўваю заданне працягнуць ланцужок, чаргуючы ў пэўнай паслядоўнасці квадраты, вялікія і маленькія кругі жоўтага і чырвонага колеру. Потым заданні ўскладняю. Прапаноўваю, напрыклад, выканаць заданне, у якім неабходна чаргаваць прадметы, улічваючы адначасова колер і велічыню.

У сюжэтна-ролевых гульнях дзеці перадаюць усё, што яны бачаць вакол сябе. Гэтыя гульні развіваюць дзіцячую ініцыятыву, творчасць і назіральнасць. Так, гульні, звязаныя з купляй-продажам, аплатай (“Магазін”, “Пошта”, “Бістро” і г.д.), дапамагаюць замацаваць навыкі лічэння, веды пра лік і лічбы, навыкі вылічальнай дзейнасці, вымярэння, веданне эталонаў вагі, кошту. У час сюжэтна-ролевых гульняў “Сям’я”, “Школа”, “Дзіцячы сад” задаю дзецям навадныя пытанні, а старэйшым дашкольнікам ствараю праблемныя сітуацыі, вырашаючы якія дзіця параўноўвае і супастаўляе, вызначае падабенства і адрозненне. Аналізуючы праблемы, дзіця вучыцца арыентавацца ў навакольным свеце, праяўляе ініцыятыву, выказвае сваю пазіцыю і прымае чужую.

На занятках па фарміраванні элементарных матэматычных уяўленняў выкарыстоўваю гульні і фізкультхвілінкі, якія маюць рухавы характар. Жвавыя гульні разнастайныя па задуме, правілах, характары рухаў, якія выконваюцца. Дзеці авалодваюць прасторавымі ўяўленнямі, лічэннем. Напрыклад, у гульні “Жывы тыдзень” даю дзецям кружкі рознага колеру, якія абазначаюць дні тыдня. Малыя становяцца ў такой паслядоўнасці, як па парадку ідуць дні тыдня, потым разбягаюцца і па сігнале павінны выстраіць тыдзень. Ускладняю гульню тым, што дзеці выстройваюцца з любога іншага дня тыдня.

На працягу многіх гадоў цесна супрацоўнічаю з бацькамі. Бацькі наведваюць адкрытыя заняткі “Падарожжа ў свет матэматыкі”, “Падарожжа ў казку “Церамок”, “Палёт у космас”, удзельнічаюць у займальных мерапрыемствах “Матэматычны КВЗ”, “Лагічныя гульні”, “Дзень матэматыкі”, “Падарожжа па казках”, наведваюць бацькоўскія сходы “Развіццё матэматычных уяўленняў праз гульні”, “Як правільна гуляць з дзіцем”, “Матэматыка ў дзіцячым садзе”, “Дзіцячае эксперыментаванне”, на якіх таты і мамы атрымліваюць практычныя навыкі па выкарыстанні гульняў пры фарміраванні элементарных матэматычных уяўленняў у дзяцей старэйшага і сярэдняга дашкольнага ўзросту. Праводжу для бацькоў кансультацыі “Развіццё лагічнага мыслення дзяцей старэйшага дашкольнага ўзросту праз дыдактычныя гульні”, “Навучанне лічэнню дзяцей дашкольнага ўзросту”, “Вучымся гуляючы”, “Роля гульні ў выхаванні дзяцей” і г.д. У кутку для бацькоў размяшчаю тэматычную інфармацыю. Яны аказваюць дапамогу пры вырабе дапаможнікаў і нагляднага матэрыялу, вялікае значэнне ўдзяляюць гульням матэматычнага характару дома. Работа па фарміраванні ў дзяцей элементарных матэматычных уяўленняў дае свае станоўчыя вынікі.

 «Опытно — экспериментальная деятельность детей дома»

В каждом ребенке заложено стремление познавать окружающий мир. Дети каждый день стараются узнать что-то новое, и у них всегда много вопросов. Им можно объяснять некоторые явления, а можно наглядно показать, как работает та или иная вещь, тот или иной феномен. Отличный инструмент для этого – опыты и эксперименты.

Опыты помогают развивать речь, мышление, логику, творчество ребенка, наглядно показывать связи между живым и неживым в природе.

В связи с этим особый интерес представляет изучение детского экспериментирования.

Детское экспериментирование — средство интеллектуального развития дошкольников. Ребенок – дошкольник сам по себе уже является исследователем, проявляя живой интерес к различного рода исследовательской деятельности, в частности – к экспериментированию. В процессе экспериментирования дошкольник получает возможность удовлетворить присущую ему любознательность, найти ответ на множество интересующих вопросов: Почему? Зачем? Как? Что будет если? почувствовать себя учёным, исследователем, первооткрывателем.

Детское экспериментирование – это один из ведущих видов деятельности дошкольника.

Большой интерес возникает у детей к познанию окружающего, когда они сами могут обнаружить и понять новые свойства предметов, их сходство и различия, значения предметов для повседневной жизни. Необходимо предоставлять детям возможности приобретать знания самостоятельно.

Дома можно организовать несложные опыты и эксперименты.

Для этого не требуется больших усилий, только желание, немного фантазии и конечно, некоторые научные знания.
любое место в квартире может стать метом для эксперимента.

Например, ванная комната. Во время мытья ребёнок может узнать много интересного о свойствах воды, мыла, о растворимости веществ. Например: Что быстрее растворится: морская соль, пена для ванны, хвойный экстракт, кусочки мыла и т.п. Разрешите ребенку играть с пустыми баночками, флакончиками, мыльницами. Поинтересуйтесь, куда больше воды поместится? Куда вода легче набирается? Сколько, по-твоему, воды нужно набрать, чтобы флакончик утонул?

Другой пример — кухня – это место, где ребёнок часто мешает маме, когда она готовит еду. Если у вас двое или трое детей, можно устроить соревнования между юными физиками. Поставьте на стол несколько одинаковых ёмкостей, и предложите детям растворять в воде различные продукты (крупы, муку, соль, сахар). Поинтересуйтесь у детей, что стало с продуктами и почему? Пусть дети сами ответят на эти вопросы. Важно только, чтобы вопросы ребёнка не оставались без ответа. Если вы не знаете точного (научного) ответа, необходимо обратится к справочной литературе, и постараться объяснить результат доступным для него языком.

Эксперимент можно провести во время любой деятельности:

—Уборка комнаты– Как ты считаешь, с чего надо начать? Что для этого нужно? Что ты сможешь сделать сам? В чем тебе понадобится помощь?

Подобная ситуация развивает наблюдательность, умение планировать и подбирать необходимый материал для труда, рассчитывать свои силы.

—Поливка цветов – Всем ли растениям необходим одинаковый полив? Почему? Какие растения нужно обрызгивать? Какие нет? Зачем рыхлить землю?

—Ремонт в комнате — Какого цвета обои ты бы хотел видеть? Почему? Где лучше повесить твои рисунки? Где удобнее поставить твой столик?

Это поможет ребенку научиться высказывать свои суждения, фантазировать, аргументировать свою точку зрения.

—Ребёнок рисует (у него кончилась зелёная краска)- Что будет, если смешать синюю и желтую краску?

Путём проб и ошибок ребёнок найдёт верное решение. Родителям следует выслушать все предположения ребенка, при этом необходимо учитывать каждое предположение, его верность, точность, логичность. Если ребенок затрудняется выказать способы решения задачи, можно предложить самим.

Чем больше вы с малышом будите экспериментировать, тем быстрее он познает окружающий его мир, и в дальнейшем будет активно проявлять познавательный интерес.

Здесь несколько занимательных опытов и экспериментов, которые можно провести с ребенком дома.

Опыт. Цветы лотоса.

Вырежем из цветной бумаги цветы с длинными лепестками. При помощи карандаша закрутите лепестки к центру. А теперь опустите разноцветные лотосы на воду, налитую в таз. Буквально на ваших глазах лепестки цветов начнут распускаться. Это происходит потому, что бумага намокает, становится постепенно тяжелее и лепестки раскрываются.

Опыт. «Подводная лодка».

Для проведения опыта вам понадобятся: сырое яйцо, стакан с водой, несколько столовых ложек соли. Положим сырое яйцо в стакан с чистой водопроводной водой – яйцо опустится на дно стакана. Вынем яйцо из стакана и растворим в воде несколько ложек соли. Опустим яйцо в стакан с солёной водой – яйцо останется плавать на поверхности воды. Соль повышает плотность воды. Чем больше соли в воде, тем сложнее в ней утонуть. В знаменитом Мёртвом море вода настолько солёная, что человек без всяких усилий может лежать на её поверхности, не боясь утонуть. Когда опыт проведен, можно показать фокус. Подливая соленой воды, вы добьетесь того, что яйцо будет всплывать. Подливая пресную воду – того, что яйцо будет тонуть. Внешне соленая и пресная вода не отличается друг от друга, и это будет выглядеть удивительно.

Опыт со свечой.

Закрепить свечку в тарелке и налить подкрашенной воды. Поджечь свечу и накрыть её стаканом. Свеча потухнет, так как весь кислород сгорел и за счёт вакуума, который там образовался, вода поднимается вверх.

Опыт Соломинка-пипетка.

Для проведения опыта вам понадобятся: соломинка для коктейля, 2 стакана. Поставим рядом 2 стакана: один – с водой, другой – пустой. Опустим соломинку в воду. Зажмём указательным пальцем соломинку сверху и перенесём к пустому стакану. Снимем палец с соломинки – вода вытечет в пустой стакан. Проделав то же самое несколько раз, мы сможем перенести всю воду из одного стакана в другой. По такому же принципу работает пипетка, которая наверняка есть в вашей домашней аптечке.

Опыт Домашние леденцы «Сладкие кристаллы».

Поиграйте с вашими детьми в кулинаров – очень увлекательное занятие!!! Готовьте дома вместе со своими детьми!!! Вспомните, не так ли поступали наши бабушки и прабабушки! Предложите ребенку приготовить домашние конфеты «Сладкие кристаллы». Растворите в стакане теплой воды пол стакана сахара. Возьмите ложку или вилку и привяжите к ней чистую нитку с большим узелком на конце. Положите эту ложку сверху стакана, поперек, а конец ниточки опустите в сахарный раствор. Важно!!! Нитка не должна касаться стенок стакана!!! Ни по бокам, ни снизу!!! Наберитесь терпения и ждите пока вода испариться! Весь процесс займет несколько дней, сколько точно сказать трудно, так как это зависит от температуры и влажности воздуха в вашем доме. Возле батареи процесс идет значительно быстрее. Когда вода из стакана испариться, сахар налипнет на нить, принимая причудливые формы. Все!!! Сладкие кристаллы можно пробовать. Вкусно? «Сладкие кристаллы» – замечательные экологически чистые конфеты!!! Без красителей и другой химии!!! Эти же леденцы будут гораздо вкуснее, если к сахарному раствору добавить сироп от варенья. Можно, в принципе, добавить и пищевой краситель, но это если у вашего ребенка нет аллергии. Тогда получатся «Сладкие кристаллы» с разным вкусом и цветом.

Мыльные пузыри
Цель: Сделать раствор для мыльных пузырей.
Материалы: жидкость для мытья посуды, чашка, соломинка.

Процесс:
Наполовину наполните чашку жидким мылом.
Доверху налейте чашку водой и размешайте.
Окуните соломинку в мыльный раствор.
Осторожно подуйте в соломинку
Итоги: У вас должны получиться мыльные пузыри.
Почему? Молекулы мыла и воды соединяются, образуя структуру, напоминающую гармошку. Это позволяет мыльному раствору растягиваться в тонкий слой.

Делаем творог
Бабушки, которым более 50 лет, хорошо помнят, как сами делали творог своим детям. Вы можете показать этот процесс и ребенку.
Подогрейте молоко, влив в него немного сока лимона (можно использовать и хлористый кальций). Покажите детям, как молоко сразу же свернулось большими хлопьями, а поверх него находится сыворотка.
Слейте полученную массу сквозь несколько слоев марли и оставьте на 2-3 часа. У вас получился прекрасный творог. Полейте его сиропом и предложите ребенку на ужин. Уверены, даже те дети, которые не любят этот молочный продукт, не смогут отказаться от деликатеса, приготовленного с их собственным участием.

«Утопи и съешь»
Хорошенько вымойте два апельсина. Один из них положите в миску с водой. Он будет плавать. И даже если очень постараться, утопить его не удастся.
Очистите второй апельсин и положите его в воду. Ну, что? Глазам своим не верите? Апельсин утонул. Как же так? Два одинаковых апельсина, но один утонул, а второй плавает? Объясните ребенку: «В апельсиновой кожуре есть много пузырьков воздуха. Они выталкивают апельсин на поверхность воды. Без кожуры апельсин тонет, потому что тяжелее воды, которую вытесняет».

«Греет ли шуба?»
Этот опыт должен очень понравиться детям.
Купите два стаканчика мороженого в бумажной обертке. Один из них разверните и положите на блюдечко. А второе прямо в обертке заверните в чистое полотенце и хорошенько укутайте шубой. Минут через 30 разверните укутанное мороженое и выложите его без обертки на блюдце. Разверните и второе мороженое. Сравните обе порции. Удивлены? А ваши дети?
Оказывается, мороженое под шубой, в отличие от того, что на блюдечке, почти не растаяло. Так что же? Может, шуба — вовсе не шуба, а холодильник? Почему же тогда мы надеваем ее зимой, если она не греет, а охлаждает?
Объясняется все просто. Шуба перестала пропускать к мороженому комнатное тепло. И от этого пломбиру в шубе стало холодно, вот мороженое и не растаяло. Теперь закономерен и вопрос: «Зачем же человек в мороз надевает шубу?» Ответ: «Чтобы не замерзнуть». Когда человек дома надевает шубу, ему тепло, а шуба не выпускает тепло на улицу, вот человек и не мерзнет.

«Сортировка»
Как вы думаете, возможно ли разделить перемешанные перец и соль? Если освоите этот эксперимент, то точно справитесь с этой трудной задачей!
Нам понадобятся:
— бумажное полотенце
— 1 чайная ложка (5 мл) соли
— 1 чайная ложка (5 мл) молотого перца
— ложка
— воздушный шарик
— шерстяной свитер
— помощник
Подготовка:
1. Расстелите на столе бумажное полотенце.
2. Насыпьте на него соль и перец.
Начинаем научное волшебство!
1. Предложите кому-нибудь из зрителей стать вашим ассистентом.
2. Тщательно перемешайте ложкой соль и перец. Предложите помощнику попытаться отделить соль от перца.
3. Когда ваш помощник отчается их разделить, предложите ему теперь посидеть и посмотреть.
4. Надуйте шарик, завяжите и потрите им о шерстяной свитер.
5. Поднесите шарик поближе к смеси соли и перца. Что вы увидите?
Результат:
Перец прилипнет к шарику, а соль останется на столе.
Объяснение:
Это еще один пример действия статического электричества. Когда вы потрёте шарик шерстяной тканью, он приобретает отрицательный заряд. Если поднести шарик к смеси перца с солью, перец начнет притягиваться к нему. Это происходит потому, что электроны в перечных пылинках стремятся переместиться как можно дальше от шарика. Следовательно, часть перчинок, ближайшая к шарику, приобретает положительный заряд, и притягивается отрицательным зарядом шарика. Перец прилипает к шарику.
Соль не притягивается к шарику, так как в этом веществе электроны перемещаются плохо. Когда вы подносите к соли заряженный шарик, ее электроны все равно остаются на своих местах. Соль со стороны шарика не приобретает заряда — остается незаряженной или нейтральной. Поэтому соль не прилипает к отрицательно заряженному шарику.

Все, что постоянно находится рядом с ребенком, должно быть им замечено, должно привлекать его внимание, вызывать интерес.
Чем больше вы с малышом будите экспериментировать, тем быстрее он познает окружающий его мир, и в дальнейшем будет активно проявлять познавательный интерес.

Вот несколько советов  по развитию поисково-исследовательской активности детей:

— Не следует отмахиваться от желаний ребенка, даже если они вам кажутся импульсивными, ведь в основе их может лежать важнейшее качество ребенка — любознательность.

— Нельзя отказываться от совместных игр и действий с ребенком, ведь он не может развиваться в обстановке безучастности к нему взрослых.

— Сиюминутные запреты без объяснений сковывают активность и самостоятельность ребенка. Если у вас возникает необходимость что-то запретить, то обязательно объясните, почему вы это запрещаете и помогите определить, что можно и как можно.

— Не следует постоянно указывать на ошибки и недостатки деятельности ребенка. Осознание своей неуспешности приводит к потере всякого интереса к этому виду деятельности.

— Предоставляйте ребенку возможность действовать с разными предметами и материалами. Поощряйте экспериментирование с ними.

— С раннего детства побуждайте малыша доводить начатое дело до конца; эмоционально оценивайте его волевые усилия и активность. Ваша положительная оценка для него важнее всего.

При проведении эксперимента главное – безопасность вас и вашего ребёнка.

Эксперименты составляют основу всякого знания, без них любые понятия превращаются в сухие абстракции. В дошкольном воспитании экспериментирование является тем методом обучения, который позволяет ребенку моделировать в своем сознании картину мира, основанную на собственных наблюдениях, опытах, установлении взаимозависимостей, закономерностей.

Давайте – же сделаем ребёнку жизнь интереснее и краше, будем стараться, чтобы у детей создавалось представление о себе как об умеющем, сообразительном, терпеливом. Всё это будет способствовать формированию у ребёнка любознательности самого высокого для дошкольника уровня. А в этом – залог его будущих учебных успехов и творческого отношения к любому делу, с которым он соприкоснётся.

“Рухомая гульня – як частка фізічных нагрузак на арганізм дзіцяці”

Дошкольны ўзрост з’яўляецца перыядам найбольш хуткага развіцця будовы і функцый арганізма дзіцяці. Паўнацэнна фізічна развітае дзіця меньш падвержана захворваннем, а, захварэўшы, спраўляецца з ім з меншымі адмоўнымі ўздзеяннямі. Таму стварэнне ўсіх неабходных умоў для умацавання здароўя і правільнага развіцця арганізма дзяцей дашкольнага ўзросту – задача  вельмі важная.   Адным з умоў нармальнага росту і развіцця, павышэння супраціўляльнасць арганізма, з’яўляецца дастатковая рухальная дзейнасць. Менавіта рухальная дзейнасць як аснова жыццязабяспячэння дзіцячага арганізма аказвае ўздзеянне на рост і развіццё нярвова-псіхічнага становішча, функцыянальныя магчымасці і працаздольнасць дзіцяці.   Для кожнага ўзроставага перыяду існуе свой аптымальны ўзровень рухальнай дзейнасці, у сувязі з інтэнсіўным абменам рэчываў і  пластычнымі працэсамі роста патрабаванасці ў рухах, дакладна рэгламенціруемы аптымальным рухальным рэжымам у дашкольнай установе.    Паняцце “рухальны рэжым” уключае ў сябе працягласць, паўторнаць і размеркаванне ўсіх відаў фізічнай дзейнасць. І, уключае ў сябе ўсе віды арганізаванай і самастойнай дзейнасці, у якіх выступаюць лакаматорныя (звязаныя з перамяшчэннем у прасторы) дзеянні дзяцей.  Улічваючы індывідуальныя асаблівасці рухальнай дзейнасці дзяцей, выбарчыя адносіны да асобных рухаў, паступлення новых дзяцей у дашкольную ўстанову,  аптымізацыі рухальнага рэжыма  ўласціва разнастайнасць, але і адначасова дакладная структурызацыя:

Агульная працягласць рухальнай актыўнасці займае не меньш 60% перыяда няспання;

• Змест рухальнага рэжыму з’яўляецца рухальнай дзейнасццю, разнастайнай па складу рухаў, фізічным практыкаванням;
• Пэўная частка рухальнага рэжыма, у якую уваходзяць як фізічныя практыкаванні, рухомыя гульні, спецыяльна падабраныя для фарміравання сістэм і функцый арганізма, так і карэкцыйная работа, якія праходзяць праз індывідуальныя і арганізацыйныя формы работы;

Рухомая гульня — гэта эмацыянальна афарбаваная, свядомая, актыўная дзейнасць дзяцей, характарызаваная рашэннем рухомых задач і выкананнем гульнявых правілаў. Але чаму менавіта рухомыя гульні з выкарыстаннем мастацкага слова вельмі любяць дзеці? Многія даследчыкі сёння разглядаюць рух як фактар развіцця маўлення, г. зн. рухальная актыўнасць з’яўляецца стымулятарам актыўнасці маўленчай. Яшчэ ў 1969 годзе выдатны вучоны А. М. Фанароў (НІІ дашкольнага выхавання), падводзячы вынікі шматгадовага фундаментальнага даследавання, апублікаваў статыстычныя дадзеныя, якія сведчаць аб тым, што існуе сувязь паміж рухальнай сістэмай і эмацыянальнай сферай дзіцяці. Г. А. Любіна адзначала, што рухомыя гульні дастаткова поўна апісаны ў метадычнай літаратуры, але педагогам трэба дапамагчы ўбачыць у рухомых гульнях магчымасць рэалізацыі яшчэ аднаго кірунка выхаваўча-адукацыйнай работы — развіцця мовы. З гэтай мэтай выкарыстоўваюцца як існуючыя гульні з тэкстамі, так і камбінацыі рухальных і маўленчых імправізацый. Так, усім вядомыя рухомыя гульні «У мядзведзя ў бары», «Гусі-гусі», «Два маразы», «Ланцугі коваў», «А мы проса сеял методыка навучання дзяцей дашкольнага ўзросту беларускім рухавым гульням мае свае спецыфічныя асаблівасці ў залежнасці ад узросту дзяцей. Па-першае, падбіраючы гульню, варта ўлічваць агульную рухавую падрыхтоўку дзяцей пэўнага ўзросту. Гульня павінна быць накіравана на рашэнне канкрэтных вучэбна-выхаваўчых задач, а рухавы змест гульняў адпавядаць умовам іх правядзення. Важна ўлічваць пару года і надвор’е. Па-другое, выбар гульні вызначае яе месца ў распарадку дня. На першай прагулцы мэтазгодна праводзіць гульні больш дынамічныя, на другой — гульні розныя па рухавай характарыстыцы. Да пачатку гульні трэба зрабіць разметку пляцоўкі, падрыхтаваць патрэбнае абсталяванне і атрыбутыку. Па-трэцяе, збор дзяцей на гульню неабходна праводзіць у тым месцы пляцоўкі, адкуль будуць пачынацца гульнёвыя дзеянні. Збор павінен праходзіць хутка і цікава, таму трэба прадумаць прыёмы і пастаянна іх змяняць. Арганізацыя дзяцей на гульню патрабуе ад педагога вялікай знаходлівасці. Асабліва важна выклікаць цікавасць да гульні ў самым пачатку. Часам гэтыя прыёмы супадаюць з прыёмамі збору дзяцей. Вялікі эфект дае абыгрыванне атрыбутаў. Старэйшыя дзеці любяць і ўмеюць гуляць. З імі можна дамовіцца аб месцы і сігнале збору на прагулку. На гульнёвай пляцоўцы іх збіраюць з дапамогай заклікалачкі. Па даручэнні педагога пэўныя дзеці збіраюць астатніх у назначаны час. У гэтай групе прыёмамі арганізацыі выступаюць песенькі, вершыкі, загадкі. Па-чацвёртае, тлумачэнне правілаў гульні павінна быць кароткім, зразумелым, эмацыянальным, цікавым. Усе гульні разлічаны на высокую актыўнасць дзяцей — рухальную, інтэлектуальную, маўленчую, сэнсорную. Прычым, па жаданні педагога або дзяцей можа быць узмоцнены любы з гэтых акцэнтаў. Выклікаючы ў дашкольніка інтарэс да гульні, педагог павінен заўважаць і выдзяляць грунтоўныя фактары ў развіцці дзяцей, рэальныя змены ў ведах, уменнях, навыках. Педагагічная назіральнасць дазваляе педагогу выбіраць патрэбныя метады кіраўніцтва гульнёй, своечасова ўносіць змены ў рухавыя паводзіны дзяцей. У сярэднім дашкольным узросце значнае месца займаюць гульні, у якіх дзеянні персанажаў адпавядаюць рэчаіснасці. Праводзячы сюжэтную рухомую гульню, педагог паведамляе дзецям яе назву, расказвае змест, асобна выдзяляючы правілы гульні, падкрэслівае сэнс і асаблівасці дзеянняў кожнага персанажу, паказвае рухі, якія могуць выклікаць у гуляючых цяжкасці. Важна пераканацца, што дзеці зразумелі ўмовы гульні, добра прадстаўляюць яе рухавы змест. Затым педагог размяркоўвае ролі сярод гуляючых. Роля вядучага спачатку даручаецца актыўнаму іграку, які можа з ёй справіцца, а затым па чарзе і астатнім дзецям групы. У гульні дарослы дзейнічае нараўне з усімі гуляючымі, ацэньвае выкананне рухаў, паводзіны дзяцей, рэгулюе фізічную нагрузку. Пры паўтарэнні знаёмай гульні ствараюцца яе варыянты: мяняюцца рухі, якія выконвалі дзеці, уключаюцца правілы, якія патрабуюць вытрымкі, самавалодання, змяняецца форма арганізацыі гуляючых. У старэйшым дашкольным узросце правілы гульні ўскладняюцца, фарміруюць у дзяцей уменне кіраваць сваімі паводзінамі. Пры тлумачэнні гульні педагог раскрывае яе змест з пачатку да канца, затым з дапамогай пытанняў удакладняе правілы, замацоўвае вершаваныя тэксты, прапануе камусьці з дзяцей паўтарыць змест. Пасля гэтага педагог указвае месцазнаходжанне гуляючых і размяркоўвае ролі, прызначае вядучага, кіруючыся пэўнымі педагагічнымі задачамі (заахвоціць новенькага дзіця, паказаць на прыкладзе актыўнага, як важна быць смелым і г. д.), прапаноўвае самім дзецям выбраць вядучага (пры дапамозе «чароўнай палачкі», лічылкі). У ходзе гульні педагог сочыць за дзеяннямі і ўзаемаадносінамі дзяцей, выкананнем імі гульнявых правіл, пры дапамозе розных прыёмаў павышае фізічную нагрузку: павялічвае адлегласць для прабягання, змяняе даўжыню рухаў у гульнях з вывертамі, рацыянальна выкарыстоўвае тэкст гульні (увесь тэкст прагаворваецца толькі ў пачатку гульні, а затым ён скарачаецца і дзеці гавораць словы, якія падштурхоўваюць да дзеяння), назначае адразу 2—3 вядучых (у гэтым выпадку павялічваецца не толькі фізічная нагрузка, але і эмацыянальная насычанасць гульні). Пры падвядзенні выніка гульні педагог аналізуе, як дзецям удалося дасягнуць поспеху, чаму «лавішка» хутка паймаў адных ігракоў, а іншыя яму не даліся. Да абмеркавання вынікаў прыцягваюцца дзеці. Гэта прывучае іх да аналізу сваіх учынкаў. Пры паўторным правядзенні гульні дашкольнікі вучацца самастойна ствараць яе варыянты: прыдумваюць новыя сюжэты, больш складаныя гульнявыя заданні і правілы, ствараюць розныя камбінацыі рухаў. Яскравым узорам рухомых гульняў з выкарыстаннем мастацкага слова з’яўляюцца беларускія народныя гульні. Яны захоўваюць сваё мастацкае хараство, эстэтычнае значэнне і складаюць найкаштоўнейшы, непаўторны гульнявы фальклор. «Народная педагогіка цесна звязала ў адно цэлае мастацкае слова і пэўныя дзеянні, якія адпавядаюць зместу твора», — адзначае Н. С. Старжынская. Такім чынам, выхаванне ў дашкольнікаў любові і павагі да роднага слова, фарміраванне чуласці да маўленчых норм беларускай мовы і сродкаў выразнасці дасягаецца і праз рухомыя гульні. Таму дыяпазон выкарыстання мастацкага слова ў працы з дзецьмі 4—6 гадоў можна значна пашырыць, калі зместам рухомых гульняў стануць вершы або ўрыўкі з вершаваных тэкстаў беларускіх паэтаў. Гарманічнае спалучэнне паэтычнага слова, рытму, інтанацыйнай выразнасці, музыкі і рухаў дае магчымасць рэалізаваць эмацыйныя патрэбы дзіцяці. Рухомыя гульні пашыраюць агульны кругагляд, папаўняюць слоўнікавы запас, удасканальваюць псіхічныя працэсы. Яшчэ ў 1932 годзе Г. В. Хухлова адзначыла, што «сістэматычныя фізічныя заняткі, якія праводзяць з эмацыянальным пад’ёмам і павелічэннем, — найбольш просты шлях да фізічнага і псіхічнага ўдасканалення дзіцячага арганізма». Рух і гульня ў дзяцей заўсёды выступаюць разам. Рухаючыся, яны гуляюць, гуляючы — рухаюцца. Чым багацей склад рухаў дзіцяці, тым змястоўней яго гульня. Трэба паклапаціцца аб сюжэтах для дзіцячых гульняў. Напрыклад, дзеці могуць перадаваць вобразы звяроў і птушак; адлюстраваць сітуацыю, якая апісана ў мастацкім творы; выразна перадаваць тэксты лічылак, прыказак, прымавак; і г. д. Дашкольны ўзрост лічыцца найбольш спрыяльным перыядам мастацкага ўспрымання паэзіі. У гады дзяцінства назіраецца асаблівае імкненне дзіцяці да рытмічна-арганізаванага складу маўлення. Дашкольнікі вельмі любяць слухаць і чытаць вершы. Яны аддаюць ім відавочную перавагу ў параўнанні з празаічнымі творамі. У першую чаргу дзеці ўспрымаюць рытм і мелодыю, рыфму верша — увогуле ўсё тое, што вызначае яго мастацкі густ. Успрымаючы чароўныя гукі і гукаперайманні, паэтычную рыфму, дзіця глыбей пранікае ў чароўныя таямніцы высокай паэзіі. Яго ўяўленні перапаўняюцца пры гэтым яскравымі, зрокавымі вобразамі-малюнкамі. Мастацкае гучанне тэксту вершаванага твора захапляе дашкольніка, нараджае ў яго пэўныя пачуцці і вызывае адпаведны настрой. У сітуацыі блізкароднаснага білінгвізму завучванне вершаў на памяць з’яўляецца адным з найбольш падыходзячых прыёмаў развіцця прамовы на іншай мове. Завучванне вершаў дапамагае дашкольнікам адпрацаваць навыкі трапнага выразнага вымаўлення гукаў, слоў, словазлучэнняў, адчуць мелодыю гучання мастацкага слова. Завучванне слоў да рухомай гульні можа ісці рознымі шляхамі:

1. Калі вершаваны тэкст просты і кароткі, ён можа адразу ўключацца ў сюжэт гульні («Кукарэку, певунок», «Зярняткі для куранятак», «Вартаўнік», «Зайцы», «Ясь, не зваліся» і інш.).
2. Вершаваны тэкст спачатку развучваецца з 1—3 дзецьмі, якія будуць вядучымі («Каршуны», «Пчала», «Праз дзверы» і інш.).
3. Калі ў вершы сустракаюцца незразумелыя словы, якія патрабуюць дадатковага тлумачэння, знаёмства з тэкстам адбываецца перад пачаткам гульні («Хавайся», «Снежны зайчык», «Знайдзі сабе дом» і інш.).
4. Неабходна загадзя знаёміць з тэкстам гульні, словы якой патрабуюць правільнага вымаўлення гукаў у словах; так, зместам асобных гульняў з’яўляюцца скорагаворкі, чыстагаворкі («Хто на каго палюе», «Рак і грак», «Капялюш» і інш.).
5. Калі тэкст складаны, словы гульні завучваюцца асобна ад гульні, і толькі потым дзеці знаёмяцца з самой гульнёй; але такіх гульняў не шмат («Гадзюка», «Жабіны канцэрты», «Бубен» і інш.). Для рухомых і карагодных гульняў Н. С. Старжынская раіць падбіраць вершы з выразным рытмам, лічылкі, пацешкі з дынамічным зместам, якія дазваляюць выконваць адпаведныя дзеянні. Засвойваючы мастацкі твор у гульні, дзіця глыбей, больш актыўна пранікае ў вобраз верша, лёгка ўлаўлівае музычнасць, напеўнасць, рытмічнасць мовы, пазнае дакладнае значэнне слоў, іх лаканічнасць. Аднак гульні, якія выкарыстоўваюцца з мэтай развіцця беларускай мовы, павінны адрознівацца ад гульняў на рускай мове. Толькі такая гульня можа служыць псіхалагічным «апраўданнем» пры пераходзе на беларускую мову. Аб гэтай асаблівасці папярэджвае Н. С. Старжынская ў адным з канцэптуальных палажэнняў распрацаванай тэхналогіі. Навучанне дзвюм мовам найбольш эфектыўна ажыццяўляецца ў сітуацыі «адна асоба — адна мова» (прынцып Грамонта). Ва ўмовах грамадскага выхавання гэты прынцып атрымлівае некалькі іншае гучанне: кожная мова павінна выкарыстоўвацца ў залежнасці ад умоў або акалічнасцей. Такі падыход найбольш прыдатны для Беларусі, калі дзеці з рускамоўных сем’яў авалодваюць беларускай мовай у дзіцячым садзе. Ранняе засваенне беларускай мовы рускамоўнымі дзецьмі дасць станоўчыя вынікі пры строгім захаванні ў зносінах з дзіцем прынцыпу «адна асоба ў адной сітуацыі зносін — адна мова». Гэта значыць, што адзін і той жа педагог можа выкарыстоўваць у зносінах з дзіцем і рускую, і беларускую мовы, але строга прытрымлівацца адной з іх на пэўных занятках, у гульнях і т. п. Пры гэтым важна ствараць псіхалагічную ўстаноўку на беларускую мову. Такой псіхалагічнай устаноўкай пры правядзенні рухомых гульняў з выкарыстаннем вершаваных тэкстаў беларускіх паэтаў могуць паслужыць заклічкі, лічылкі, жараб’ёўкі, загадкі, прыказкі, прымаўкі. Аднак гэты матэрыял таксама павінен быць на беларускай мове. Вядома, было б памылкай, калі педагог праводзіў бы гульню на беларускай мове, а «прэлюдыя» да гульні ішла на рускай мове. Усё, што тычыцца перыяду «да гульні» і перыяду «адразу пасля гульні», павінна адбывацца на беларускай мове. Таму і дарослы, і дзеці пастаўлены ва ўмовы размаўляць у гэтай канкрэтнай сітуацыі на беларускай мове, што натуральна ж спрыяе пашырэнню беларускага актыўнага слоўніка. З часам такія зносіны становяцца больш вольнымі. Па сутнасці, незразумелымі ці малазнаёмымі будуць толькі словы новай гульні, а слоўнік па «арганізацыйных момантах» застанецца ранейшым (гульня, лічылка, вядучы, самы спрытны, гурт дзяцей, кола, падлічым, пляцоўка, па чарзе, хутчэй і шмат іншых слоў і словазлучэнняў). Выкарыстанне мастацкага слова ў сюжэце рухомых гульняў з’яўляецца вельмі эфектыўным метадычным прыёмам у навучанні дашкольнікаў беларускай мове, таму што: — мастацкія творы напісаны літаратурнай мовай, якая з’яўляецца ўзорам пісьменнай культурнай мовы; — у дзіцяці выпрацоўваецца ўстойлівая цікавасць і станоўчае эмацыянальнае стаўленне да маўленчай дзейнасці, якая выкарыстоўваецца ім ў ходзе рухомай гульні; — значна павышаецца маўленчая актыўнасць дзіцяці і лёгка атрымаць ад яго ўжыванне максімальнай колькасці новых маўленчых канструкцый і адзінак; — дашкольнік вучыцца не проста паўтараць гатовыя маўленчыя канструкцыі, але і будаваць выказванні самастойна для выражэння агульнай думкі або жадання, але ўжо па-за рухомай гульнёй; гэта значыць, ўжо ў дашкольным узросце можна закласці аснову прадуктыўнай беларускай мовы. Нельга вывучыць родную мову прымусова, яна павінна ўвайсці ў сэрца і думкі дзяцей непрыкметна і лёгка. А для гэтага выхавальніку неабходна спалучаць разнастайныя формы работы, якія б не прымушалі дзіця «завучваць», а падштурхнулі да свядомага жадання запомніць новае слова, яскравы паэтычны радок, падзяліцца радасцю свайго адкрыцця з сябрамі, бацькамі. Інтэлектуальнае, моўнае развіццё здзяйсняецца больш паспяхова і лёгка, калі яно будуецца на фундаменце разнастайнай рухомай дзейнасці дзіцяці.

Задача выхавальніка заключаецца ў тым, каб  дзеці штодзённа змаглі чамусьці навучыцца новаму, удасканальвалі ужо знаёмае, узбагачалі свае веды і пачуцці, а, адыходзячы дахаты, мелі цікавую перспектыву на заўтра – пагуляць у абяцаную цікавую гульню. Такое  цікавае  паўнацэннае жыццё можа стварыць кожны выхавальнік.

Прафілактыка атручванняў ядавітымі раслінамі і грыбамі

Праблема вострых атручванняў у дзяцей — адна з найбольш актуальных, асабліва ў летні перыяд. Часта сустракаюцца атручванні ва ўзросце ад 1 да 5 гадоў. У адрозненні ад дарослых, атручванні ядавітымі грыбамі і раслінамі ў дзяцей працякаюць цяжэй, таму што:

• Усе сістэмы органаў яшчэ няспелая.
• Нізкая ўстойлівасць арганізма да яду.
• Характэрна больш хуткае пранікненне яду ў арганізм.
• Схільнасць дзіцячага арганізма да таксікозу і эксікозу (абязводжвання).

Прафілактыка атручванні ядавітымі раслінамі і грыбамі заключаецца ў мерах засцярогі.

Паважаныя дарослыя! Навучыце сваіх дзяцей наступнаму:

• Нельга спрабаваць на смак невядомыя ягады, лісце, сцеблы раслін, плады, насенне, грыбы, як бы прывабна яны не выглядалі.
• Да незнаёмых раслін нават нельга дакранацца, так як можна атрымаць апёк, алергічную рэакцыю.
• Да атрутных раслін адносяцца: бузіна чорная, вароніна вока, дурман, балігалоў, багун, блёкат чорны і многія іншыя. Каб пазбегнуць атручвання, трэба навучыць дзяцей добра ведаць асноўныя прыкметы атрутных і неядомых грыбоў і раслін і падтрымлівацца правіла- ніколі нічога невядомага і небяспечнага не спрабаваць на смак, не ўжываць у ежу і нават не чапаць рукамі.
• У атрутных раслінах ўтрымліваюцца яды, здольныя выклікаць атручванне як пры ўдыханні лятучых арома-рэчываў, якія выдзяляюцца раслінамі, так і пры трапленні соку на скуру.
• Самае моцнае атручванне можна атрымаць пры прыёме ўнутр таксіну з ягадамі, лісцем, каранямі.

Дзеянні пры атручванні ядавітымі раслінамі:

Пры трапленні ў арганізм атрутных раслін, а таксама пры падазроне на гэта неабходна тэрмінова прыняць меры першай дапамогі:

1. Неадкладна выклікаць лекара або хуткую медыцынскую дапамогу.
2. Калі пацярпелы ў свядомасці, трэба прамыць яму страўнік: даць выпіць 3-4 шклянкі вады і пальцам ці  лыжкай, націскаючы на ​​корань языка, выклікаць у яго ваніты. Прамыванне страўніка варта паўтарыць 2-3 разы.
3. Пры атручванні аканітам і балігаловам страўнік промывают бледна-ружовым растворам марганцовакіслага калія (перманганата калія).
4. Так як многія яды добра адсарбуюцца актываваным вуглём, пасля прамывання страўніка рэкамендуецца прыняць актываваны вугаль (карбален).
5. Пасля аказання першай медыцынскай дапамогі рэкамендуецца як мага хутчэй даставіць пацярпелага ў медустанову. Асаблівая тэрміновасць выкліканая ў тых выпадках, калі атручванне выклікана раслінамі, якія ўздзейнічаюць на нервовую сістэму і сэрца.
6. Пры развіцці курчаў важна не дапусціць парушэння дыхання за кошт спазму жавальных цягліц, таму ў рот пацярпелага варта ўставіць  лыжку, абгорнутую бінтам або насоўкай.

Памятка па папярэджанні атручвання грыбамі

Як прыемна адправіцца ў лес па грыбы. Аднак грыбнікоў і аматараў гэтай ежы можа чакаць грозная небяспека- атручэнне атрутнымі грыбамі, так як не кожны ведае, якія з іх з’яўляюцца ядомымі, а якія атрутныя, тым больш вялікую небяспеку ўяўляюць атручванні грыбамі ў дзяцей.

У мэтах папярэджання атручвання ніколі ня збірайце грыбы:

• Паблізу прамысловых прадпрыемстваў, звалак, палёў, апрацаваных хімікатамі, чыгуначных шляхоў і аўтадарог, пад высакавольтнымі лініямі, у межах горада, у тым ліку і ў парках.
• З непрыемным пахам, якія маюць у ножцы клубнепадобныя патаўшчэнні, з абалонкай, «торбай» ў  ножцы.
• Якія з’явіліся пасля першых замаразкаў і якія могуць выклікаць з’яўленне ў грыбах атрутных рэчываў.
• Многія віды атрутных грыбоў лёгка зблытаць з ядомымі, памятайце пра гэта!
• Няправільная кулінарная апрацоўка ядомых грыбоў гэтак жа можа выклікаць атручванні. Правільна апрацоўвайце грыбы.

Абсалютна надзейных метадаў вызначэння атрутныя грыбы ці не, не існуе. Адзінае выйсце — дакладна ведаць кожны з грыбоў і не браць тыя, у якіх сумняваецеся.
Што ж рабіць, калі ўсё ж такі атручвання пазбегнуць не ўдалося.

Першыя сімптомы атручвання могуць з’явіцца на працягу 2-3 гадзін пасля ежы. Прыкметы атручвання: слабасць, ваніты, дыярэя, тэмпература, вострая боль у жываце, галаўны боль; часам могуць быць: рэдкі пульс, халодны пот, засмучэнні гледжання, трызненне, галюцынацыі, курчы.

дзеяння:

1. Неадкладна выклічце хуткую дапамогу, па магчымасці захавайце рэшткі грыбоў, якія выклікалі атручэнне.
2. Неадкладна пачніце прамыванне страўніка вадой з дапамогай зонда або метадам штучна выкліканага ваніту.
3. Дайце пацярпеламу растоўчаныя таблеткі актываванага вугалю, размяшаўшы іх з вадой, з разліку 1 таблетка на 10 кг. вагі.
4. Цяпла атуліце пацярпелага, расцярыце яму рукі, ногі.
5. На галаву пакладзіце халодны кампрэс.

Галоўнае правіла асцярожных паводзін на прыродзе  — не чапай таго, чаго не ведаеш . У лесе шмат атрутных раслін. Таму вам варта строга загадаць дзіцяці не дакранацца да незнаёмых грыбоў, без узгаднення з вамі, не спрабаваць на смак плады дрэў або кустоў.

Самае лепшае — паглядзець з дзецьмі дома спецыяльную літаратуру з ілюстрацыямі ядомых грыбоў і ягад. У гутарцы з дзіцем абавязкова падкрэсліце, што неядомыя для чалавека грыбы прыдатныя для іншых насельнікаў лесу. Таму ў лесе лепш ўстрымацца ад спакусы штурхнуць іх нагой, выказваючы сваю пагарду і незадаволенасць, што яны папаліся на шляху.

Правілы паводзінаў у лесе

Загаддзя, дома, перад прагулкай у лес, абавязкова вылучыце час, каб прагаварыць з дзіцем, якім чынам паводзіць сябе ў лесе.

Растлумачце малому, што лес — тэрыторыя незнаёмая. Таму бегаць, не гледзячы пад ногі, можа быць небяспечна для здароўя, так як лёгка не заўважыць яму ў высокай траве,  галін і тырчачых каранёў дрэў. Уцякаць далёка наперад, гуляць у хованкі недапушчальна без вашага дазволу!

Праходзячы міма раскідзістых кустоў і дрэў з нізка размешчанымі галінамі, прыйдзецца адводзіць галінкі. Пры гэтым трэба сачыць, каб чалавеку, які ішоў ззаду, галінка не ўдарыла па твары.

Асцярожна чапаць траву! Краі травінак бываюць вострыя, як брытва. Жадаючы сарваць пучок, можна парэзаць далікатную скуру на далонях.

Жадаем Вам і Вашаму маляняці яркага і радаснага лета. Ну і вядома ж- здароўя !!!

З самага нараджэння дзіця з’яўляецца першаадкрывальнікам, даследчыкам таго свету, які яго акружае. Для яго ўсё ўпершыню: сонца і дождж, страх і радасць. Самастойна дзіця не можа знайсці адказ на ўсе пытанні, якія цікавяць яго. Яму дапамагаюць педагогі, але ў першую чаргу — бацькі .

Асаблівую важнасць гэтая праблема набывае ў цяперашні час, калі маральнае і камунікатыўнае развіццё дзяцей выклікае сур’ёзную трывогу. Сапраўды, усё часцей дарослыя сталі сутыкацца з парушэннямі ў сферы зносін, а таксама з недастатковым развіццём маральна-эмацыйнай сферы дзяцей. Гэта абумоўлена празмернай «інтэлектуалізацыяй» выхавання, «тэхналогізацыяй» нашага жыцця. Дзеці сталі менш кантактаваць не толькі з дарослымі, але і адзін з адным. Жывыя чалавечыя  зносіны істотна ўзбагачаюць жыццё дзяцей, размалёўваюць яркімі фарбамі сферу іх адчуванняў. Але іх так мала.

Вельмі часта назіранне за дзіцем паказвае наяўнасць пэўных парушэнняў у зносінах — сыход ад кантактаў з аднагодкамі, канфлікты, бойкі, нежаданне лічыцца з меркаваннем або жаданнем іншага, скаргі педагогу. Гэта адбываецца не таму, што дзеці не ведаюць правілаў паводзін, а таму, што дзецям цяжка адчуць, што адчувае іншы.

Мэта развіцця камунікатыўных навыкаў — гэта развіццё камунікатыўнай кампетэнтнасці, накіраванасці на аднагодкаў, пашырэнне і ўзбагачэнне вопыту сумеснай дзейнасці і формаў зносін з аднагодкамі.

Камунікатыўныя здольнасці дзіцяці развіваюцца пры зносінах з бацькамі, выхавацелямі і аднагодкамі. Зносіны — гэта важны фактар ​​пераўтварэння дзіцяці ў паспяховага чалавека. Якім дзіця стане ў будучыні, калі вырасце, залежыць ад сям’і.

Адным з фактараў, якія ўплываюць на развіццё камунікатыўных здольнасцяў дзіцяці з’яўляецца псіхафізіалагічныя і спадчынныя захворванні. Калі ў  вас ,бацькоў, ёсць падазрэнні аб наяўнасці ў дзіцяці якіх-небудзь праблем у зносінах або паводзінах, то неабходна звярнуцца да спецыяліста. Толькі дзіцячы псіхолаг здольны ўсталяваць прычыну камунікатыўных праблем і знайсці шляхі і спосабы іх пераадолення.

Эфектыўнасці праводзімых мерапрыемстваў па развіцці навыкаў зносін у дашкольнікаў спрыяе стварэнне атмасферы супрацоўніцтва і партнёрства ў сям’і. Мэтанакіраваныя педагагічныя прыёмы дазваляюць развіваць у дзяцей камунікатыўныя, маўленчыя ўменні, культуру зносін, пазнавальныя інтарэсы, творчую актыўнасць, уяўленне, адкрытасць, добразычлівасць.

Фарміраванне камунікатыўных якасцей — важная ўмова нармальнага псіхалагічнага развіцця дзіцяці. Ад таго, як складуцца адносіны дзіцяці ў першым у яго жыцці калектыве дзяцей групы  дзіцячага саду. Ад гэтага  залежыць далейшае сацыяльнае і індывідуальнае  развіццё, а значыць і яго далейшы лёс.